Πρόκειται για το ωράριο λειτουργίας των υπηρεσιών του ελληνικού δημοσίου. Μέχρι πρότινος όνειρο όλων σχεδόν των Ελλήνων ήταν να εξασφαλίσουν μία θέση σε κάποια (οποιαδήποτε) υπηρεσία στον Δημόσιο τομέα, με την προσδοκία ενός σταθερού μισθού και της αίσθησης ασφάλειας και σιγουριάς. Οι συγκυρίες το έφεραν να βρεθώ κι εγώ σ’ αυτή τη θέση, χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώξω. Για δέκα χρόνια έζησα από μέσα τι σημαίνει ελληνικό δημόσιο. Γκρίζοι χώροι, άνευροι ρυθμοί, θάλασσες από χαρτιά, που από μέσα τους αναδυόταν καθημερινά το φάσμα της γραφειοκρατίας, καταστέλλοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης δημιουργικότητας. Άνθρωποι εξουθενωμένοι, όχι από την κούραση, αλλά από την ανελέητη καθημερινή ρουτίνα, που θα ήταν λιγότερο δυσβάσταχτη αν ο μηχανισμός αυτός λειτουργούσε πιο εύρυθμα. Άνθρωποι που δουλεύουν, ονειρεύονται, γιορτάζουν, βαριούνται, αναζητούν το νόημα που κρύβεται πίσω από όλο αυτό και μαζί πολλές φορές την έξοδο “κινδύνου”.

Η πρόθεσή μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση να εκθέσω τους πρώην συναδέλφους μου, αλλά να καταγράψω τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Παρατήρηση και καταγραφή λοιπόν αποτελεί αυτή η δουλειά μου, που οι συγκυρίες το έφεραν να αποκτήσει διαστάσεις κοινωνικοϊστορικού ντοκουμέντου, δεδομένου ότι αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος της κρίσης. Ευρωπαίοι και ντόπιοι ιθύνοντες έκριναν ότι η εξυγίανση αυτού του χώρου θα ανοίξει το δρόμο προς την ανάπτυξη και την οικονομική μεταρρύθμιση της χώρας. Όπως και να έχει, το όνειρο του Έλληνα για μια θέση στο δημόσιο καταρρέει και τα θεμέλια του δυσλειτουργικού αυτού μηχανισμού έχουν ήδη αρχίσει να τρίζουν. Τι μέλλει γενέσθαι, οψόμεθα…